Pierwsze dwa tomy ukazały się w 1975 roku, a trzeci w 1978. Bartelski uczynił Juliusza Kadena-Bandrowskiego bohaterem swojej świetnej powieści. Po wtóre formuła książki jest dowcipna i inteligenta, pozwala ukazać całą epokę, a jednocześnie pozostawia autorowi sporo luzu. Nie Kaden jest z imienia jest bowiem bohaterem ,,Krwawych skrzydeł”, lecz Roman Giertych-Białogradzki. Zamiast Nałkowskiej jest Jabłonowska, zamiast Sławoja - Stokłos, zamiast Irzykowskiego - Czyżykowski, Pruszyńskiego - Niedźwiedzki, Słwaka - Makary, Daszyńskiego - Horostanski, Dąbrowskiej - Łukasiewiczowa, Witkacego - gencjan Eydziatowicz - i tak dalej, i dalej. Ale nie zupełnie, bo jednak Iwaszkiewicz i inni występują pod własnymi nazwiskami. Fakty także nie całkiem się zgadzają, są też i Bartelskie fabuły. I wychodzi kapitalna, wręcz fascynująca zabawa, igrająca prawdą i zmyśleniem. Mamy tu przedstawione całe dwudziestolecie - i nie tylko. Oczywiście już sprawdzonymi metodami, pejzażem dwukrotnym dwiema płaszczyznami czasowymi. Czas teraźniejszy tomu pierwszego to przełom sierpnia i września 1939, drugiego - to pierwszy tydzień powstania na Ochocie. A całą przeszłość oglądamy oczami Białogrodzkiego, bo przecież to i powieść psychologiczna zarazem. Książka bardzo dobrze napisana, o wielu płaszczyznach nie tylko czasowych, ale także znaczeniowych, doprawdy bardzo interesująca. Tom trzeci ,,Krwawych skrzydeł” powraca jeszcze do kręgu Białogrodzkiego, ale już oczami jego syna, Piotra, który podobnie jak i jego brat, i ojciec zginie w powstaniu. Pokolenie synów, ponowny romantyczny wybuch, tryumf albo zgon, więc podjęcie sprawy w ciągłości historycznej, a zarazem znów reminiscencje z przeszłości, ale snute już z innej perspektywy. A przy tym cała gehenna powstańcza Woli. (Leksykon Polskich Pisarzy Współczesnych T.1)