Łączniczki : wspomnienia z Powstania Warszawskiego

Książka

W koszyku

oceń

Łączniczki : wspomnienia z Powstania Warszawskiego / Maria Fredro-Boniecka, Wiktor Krajewski. - Warszawa : Grupa Wydawnicza Foksal, 2015. - 317, [3] strony., [16] stron. tabl. : il. ; 24 cm.

Autor

Fredro-Boniecka Maria (1891-1958) Krajewski Wiktor

Temat

Powstanie 1944 r. warszawskie

Gatunek

Pamiętniki polskie

Dziewięć niezwykłych, wzruszających, często szokujących opowieści kobiet, które jako 14-15 letnie łączniczki lub sanitariuszki uczestniczyły w Powstaniu Warszawskim. Warszawianki, panienki z dobrych domów, uczennice renomowanych szkół, patriotki zaangażowane w konspirację AK i Szarych Szeregów, córki lekarzy, profesorów, przedsiębiorców, właśnie wkraczały w młodość. To właśnie czas powstania je ukształtował i teraz, po ponad siedemdziesięciu latach, wciąż żyją wydarzeniami z sierpnia 1944 roku. Każda z kobiet opowiada o powstaniu ze swojej perspektywy, a wszystkie sylwetki układają się w pewną syntezę postaw oraz obraz patriotycznego środowiska walczącej młodzieży tego okresu. O każdej z bohaterek dowiadujemy się z krótkich autorskich wprowadzeń do jej postaci jako reprezentatywnej dla środowiska. Wspomnienia z powstania i popowstaniowe losy dziewcząt zostały dodatkowo wzbogacone fotografiami z archiwów rodzinnych. (źródło opisu: http://www.gandalf.com.pl/b/laczniczki/)

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Rzepiennik Biskupi

O dostępność zapytaj w placówce: sygn. 94(438).082 (1 egz.)

Olszyny

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 94(438).082 (1 egz.)

Rzepiennik Suchy

O dostępność zapytaj w placówce: sygn. 94(438).082 (1 egz.)

Turza

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 94(438).082 (1 egz.)

Recenzje:

Powstanie Warszawskie trwające 63 dni uznawane jest za jedno z najważniejszych wydarzeń w II wojnie światowej. Przez te kilkadziesiąt dni walk straty powstańcze, a także wśród ludności cywilnej liczone są w setkach tysięcy zabitych i zaginionych.
Wspomnienia tamtych dni tkwią w obecnych – dojrzałych – kobietach, które dziś stają przed nami. Wśród walczących – dziewięć odważnych dziewcząt, które po 70 latach od tych wydarzeń dzielą się ze współczesnym Czytelnikiem swoimi przeżyciami i przemyśleniami. (...) Te młode, nastoletnie panienki – pochodzące z różnych środowisk nie odbiegały marzeniami od marzeń dzisiejszej młodzieży, miały podobne dylematy i problemy. Nagle ich życie zmieniło się diametralnie. Z dnia na dzień pojawił się strach – bombardowania, łapanki. Społeczeństwo walczyło, więc i one zdecydowały się na zaangażowanie w konspirację (Po tych koszmarnych wydarzeniach wrześniowych, (…) postanowiłam, że nie będę czekać bezczynnie na to, co się stanie). Pomimo młodego wieku wiedziały, o co walczą. Sytuacja zmusiła je, by szybko dorosły. Potrafiły między nauką a obowiązkami domowymi znaleźć czas na włączenie się w obronę Ojczyzny. Często nawet najbliższa rodzina nie miała pojęcia o tym, w czym brały udział ich córki, siostry… A miały różne funkcje. Był łączniczkami (kiedy to kolportowały prasę, broń czy meldunki) czy też sanitariuszkami (opatrywały rannych, prowadził kursy sanitarne). Jedna z bohaterek była strzelcem. Poznajemy losy: Balbiny, Jolanty, Wandy, Bronisławy, Barbary, Teresy, Krystyny, Marii i Zofii. Bohaterki książki nie znały się, ale można znaleźć wspólne punkty: doświadczenia śmierci, niepewność, bunt.
Jedna z nich powie: W czasie powstania nie bałam się własnej śmierci. Byłam przygotowana na nią w każdej chwili. Dzisiaj żyję, a jutro, mogę już nie żyć – wiedziałam to. Ale nie myślałam o tym. Bardziej przeżywałam, gdy widziałam kogoś nieżywego.
Autorzy zostawili te wspomnienia bez komentarzy. Nie ingerują w nie. Dlatego zapewne w niektórych momentach odbiegają od głównego wątku. Dodatkowo opatrzone są zdjęciami archiwalnymi. Jednakże przeszkadza w odbiorze to, iż fotografie stanowią zlepek pochodzący od różnych bohaterek. Myślę, że gdyby dotyczyły danej osoby po jej opowieści, Czytelnik mógłby jeszcze bardziej wczuć się w momenty historii, które doprowadziły do tego, iż tyle młodych Polaków podjęło się tak ważnej sprawy.
Nasuwa się pytanie, czy my w obliczu takiej tragedii, jaką jest wojna, umielibyśmy – a co najważniejsze chcielibyśmy – wziąć na siebie odpowiedzialność za nasz kraj?
Poleca Anna Pląder, MBP w Skawinie