Poznajemy w nim głównego bohatera obydwóch części, uczestnika II wojny światowej, Tadeusza Mieniewskiego. Ten drobny przedsiębiorca mieszkający na co dzień w Borysławiu pewnego dnia zostaje skierowany do osady górniczej, znajdującej się gdzieś na Górnym Śląsku. Chociaż w powieści nosi ona nazwę Osady Górniczej, to szereg nazw obiektów i ulic zdradza, że jest to jednak Dąbrowa Górnicza. Szczególnej nabrałam ku temu przekonania, kiedy natknęłam się w powieści na fragmenty poświęcone kościołowi księży franciszkanów na gołonoskiej górce, szkole górniczej, czy też Domowi Ludowemu, gdzie na początku XX wieku i w okresie międzywojennym toczyło się życie towarzyskie. Nie bez znaczenia są też podane nazwy niektórych kopalń działających na terenie mojego miasta w okresie jego świetności. Wracając do samej akcji książki, to wydarzenia w niej opisywane dzieją się prawdopodobnie tuż po I wojnie światowej. Do kraju powoli wkracza kapitalizm. Jednocześnie Śląsk przeżywa swój rozkwit. Władza coraz częściej jednak wtrąca się do mieszkańców Osady Górniczej. Niezadowoleni mieszkańcy grożą wybuchnięciem strajków. Tadeusz z innymi związkowcami próbują temu zapobiec. Tymczasem na jednym ze spotkań Tadeusz spotyka biedną dziewczynę, przedstawiającą się jako Lenora. Pomiędzy młodymi rodzi się uczucie. Książka w wspaniały sposób przedstawia życie górników tuż po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Patrząc dzisiaj na wspaniałe bloki trudno uwierzyć w to, że jeszcze tak niedawno stał tutaj rządek ubogich chatynek oraz skromne familoki. W książce obserwujemy zachowania bogatych przedsiębiorców przemysłowych oraz biedoty miejskiej. Życie tych drugich zostało pokazane na przykładzie rodzin Supernaków, Knote, czy też Dusiów. W książce nie zabrakło opisów kopalni i pracy górników. Bądź co bądź, Śląsk właśnie z tego niegdyś słynął. Zachwycił mnie też sposób wplecenia śląsko-górniczej gwary do dialogów w książce. Mimo wszystko książka nie jest łatwa, zmusza czytelnika do przemyśleń na temat postępowania bohaterów. Nawet sam Mieniewski nie jest jednoznacznie przedstawiony. Autor wykreował go jako typowego bawidamka - z jednej strony całym sercem kocha Lenorę, z drugiej jednak ogląda się za innymi kobietami. Dużo kontrowersji budzi też we mnie przedstawienie samego życia na Górnym Śląsku. Z doświadczenia wiem, że nie było ono aż tak surowe, jak ukazała to fabuła powieści. Mimo wszystko uważam ją za lekturę obowiązkową każdego mieszkańca Zagłębia Dąbrowskiego. (źródło opisu:http://lubimyczytac.pl/ksiazka/248679/czarne-skrzydla-czesc-1-lenora)