"Pogranicze" to powieść poświęcona dziejom ziemi babimojskiej; powieść o ludziach, którzy przez dziesięciolecia opierali się naporowi germanizacji; o złożonych, pełnych napięcia i niepokoju stosunkach politycznych, jakie w okresie międzywojennym panowały na terenach oznaczonych w niemieckich mapach administracyjnych nazwą "Grenzmark Posen-Westpreussen" (...) Wytrwały, nieugięty opór przeciw próbom wynarodowienia był na tych ziemiach sprawą powszednią, codzienną. Podejmując próbę oceny powieści podkreślić trzeba przede wszystkim, iż autor w pełni uniknął największego niebezpieczeństwa, jakie książce o pograniczu mogło grozić: przeciążenia politycznym komentarzem. W utworze, którego najistotniejszą treścią są problemy i fakty polityczno-społeczne - te właśnie problemy i fakty zostały przełożone na język powieściowego wątku, bez reszty wtopione w konflikty akcji, ukazane w przeżyciach i losach bohaterów. W niemałym stopniu przyczyniła się do tego wszechstronna wiedza pisarza o stosunkach panujących na pograniczu. Od krajobrazu realiów życia codziennego, od zagadnień obyczajowych poczynając - przez epizody powstania wielkopolskiego i towarzyszące mu nastroje, przez okres dwudziestolecia, losy ludzi i placówek polskich, subtelności wybiegów prawniczych i administracyjnych kruczków, które często bywały skuteczną bronią w nieustającym pojedynku między polskimi działaczami i niemiecką administracją, aż po dramat czasu minionej wojny - wszystko jest tu autorowi doskonale znane. Ta rzetelna znajomość tematu, pozwalająca ukazywać dzieje pogranicza bez spłyceń, uproszczeń i łatwych uogólnień - to kolejny istotny walor powieści (...) ( fragm. z: A. Hamerliński: Tryptyk babimojski. "Nowe Książki" 1962. )